Biz elə tarixi anlar yaşadıq ki, hələ tanımalı olduğumuz çox qəhrəmanlar var. Çünki hər biri ölümü gözə alıb bizə qələbə sevincini yaşatdı. O da ölümü gözə aldı amma anasının duaları ölümün caynağından qoparıb aldı onu. Şücaətindən danışmasını istədik də “borcumuz idi” dedi Elnur.
Əkbərov Elnur İmamverdi oğlu 1993-cü ildə Ukraynada dünyaya göz açıb. Hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra 2016-cı ildə Bədən Tərbiyəsi və İdman Akademiyasına qəbul olub. Hazırda 5-ci kurs tələbəsidir.
E.Əkbərovun Bizimyol.info-ya verdiyi müsahibəni təqdim edirik:
- Elnur, döyüşdə nə vaxtdan iştirak etmisiniz?
- 21 sentyabrdan təlimlərdə qoşulmuşam. Döyüşlərin başladığı ilk gündən ən ön cəbhədə iştirak etmişəm.
- Ordumuzda döyüş ruhu necə idi?
- Döyüş ruhu hər kəsdə çox yüksək səviyyədə idi. Üzərimizə yağan mərmilərdən qorxmadan, çəkinmədən döyüşməyə davam edirdik.
- Döyüşdə rütbə rol oynamırdı. Döyüşü idarə edən şəxs var idi və bir də biz döyüşçülər. -Orada biz yalnız vətənin oğulları kimi eyni döyüşürdük.
- Hansı istiqamətdə gedən döyüşdə yaralandınız?
- Düşmənin atdığı mərmi bizdən irəli, geri düşürdü hər an təhlükə idi. Oktyabr ayının 3-də Füzuli istiqamətində gedən döyüşlərdə düşmənin atdığı minamyot mərmisi nəticəsində yaralanmışam. Mərmilərdən biri bizim yaxınlığımıza düşdü və mən sol qolumu itirdim, ayağımdan isə yaralandım.
- Yaralandığınız həmin anları necə xatırlayırsınız?
- Mərmi düşən kimi çox ciddi ağrı hiss etmədim. Lakin qolum tamamən məhv olmuşdu. Çox pis vəziyyətdə idi. Qan itkim çox idi. Düşündüm ki, şəhid olacam. Kəlmeyi-şəhadətimi oxudum. Yanımdakı yoldaşım mənə tez ilk tibbi yardım göstərdi, qolumu bağladı. Döyüş meydanında 8 nəfər yaralandı mənimlə birgə. Bir yoldaşımız isə şəhid oldu.
- Döyüş meydanından necə çıxa bildiniz yaralı halda?
- Qalxıb ətrafa baxmaq istəyəndə yıxıldım. Qan itkisindən taqətim qalmamışdı ayağa qalmağa. Dərhal tibbi yardım çağırdılar. Çox çəkmədən gəldi bizi döyüş yerindən təxliyə etdi.
- Ailəniz yaralandığınızı necə xəbər tutdu?
- Yolboyu mən özümdə idim. Həkimlərə dedim ki, yuxu gətirən heç nə vurmayın, təkcə ağrıkəsici vurun. Xəstəxanaya çatan kimi dayıma zəng vurdum dedim ki, “deyəsən qolumu itirmişəm”.
- Qolunuzu itirdiyinizi biləndə hansı hissləri keçirdiniz?
- Ən böyük təəssüfləndiyim o oldu ki, tez yaralandım. Biz hər şeyi gözə alaraq orada döyüşürdük. Təki vətən sağ olsun.
Leyla Mirzə